هفته‌ی اول

حالا که توی اتوبوس نشسته‌ام تا برای چند روز برگردم اصفهان، فرصت خوبیه که بنویسم یه هفته‌ی اول چطور بود.

خوابگاه واقعا جای جالبی نیست، ولی دارم باهاش کنار میام واقعا. دانشگاهمون هیچ‌گونه زیبایی بصری نداره ولی دوستش دارم. از نشستن توی سایت دانشکده، گذاشتن هندزفیری توی گوش، شافل‌‌گذاشتن آهنگ‌های تیرسن و کد زدن خیلی لذت می‌برم. و البته من دقیقا هر تصوری می‌تونستم از شش روز اول تهران بودنم بکنم جز اینکه توی شش روز چهار بار با سارا بیرون برم. میشه گفت بین بیرون رفتن‌هام هم یه چند تا کلاسی رفتم و درس خوندم.

احتمالا از هفته‌ی اول تهران، نشستن روی زمین و شیرکاکائو و کروسان خوردن با سارا همیشه یادم بمونه.

‌گزارش وضعیت

ما حقیقتا با خیال اینکه دانشگاه قرار نیست حضوری بشه چهارشنبه رفتیم شمال و نمی‌دونستیم طی یک تصمیم انقلابی قراره بهمون بگن هفته‌ی بعدش بیاین خوابگاه رو بگیرید حضوری بشید. و به این ترتیب امروز می‌ریم اصفهان، و دوباره چهارشنبه باید بیایم تهران. تک‌تک عضلاتم از نشستن توی ماشین خسته‌ن :)) و این وسط یه شش هفت‌ تا ددلاین هم دارم که هیچ ایده‌ای ندارم که چجوری باید برسونمشون، و درسایی که من با خیال راحت همیشه عقب‌تر بودم و با یوتیوب جلو می‌بردمشون ولی الان قراره بشینم سر کلاسشون و سر تکون بدم :))

از‌ تهران رفتن خوشحالم. می‌دونم که احتمالا خوابگاه جای آشغالیه، و اینکه الان هیچ کافه‌ای باز نیست که برم پاتوقش کنم، و احتمالا نمی‌تونم خونه‌ی داییم هم برم خیلی. ولی انقلاب هست، ارکستر سمفونیک و گوش دادن به برامس عزیز توی وحدت هست،  دیگه خبری از کلاس مجازی نیست، و احتمالا یه دو سه تا خط قرمز برای رد شدن هم باشه. همین کافیه فکر کنم.

‌

حمیدخان، خوردیم به انگلیس و آمریکا. جون می‌داد بودی و از سیاسی‌ترین گروهی که احتمالا جام‌جهانی تا حالا به خودش دیده می‌گفتی. از تقابل با پسرای ساوت‌گیت. از داور عجیب ایران-آمریکا. 

ولی نیستی. نیستی و جات خالیه.