که یادم بمونه در ۷۲۵۷امین روز زندگیم، وقتی همچنان داشتم تلاش می‌کردم با درسی که ازش متنفرم یکم ارتباط بگیرم، یک پلی‌لیست موسیقی کلاسیک توی یوتیوب پیدا کردم به هوای گوش دادن به شوپن و موتسارت عزیز، ولی با یک پدیده‌ی عجیبی به اسم Luke Faulkner آشنا شدم. ۳۱ سالشه، و موسیقی حقیقتا حیرت‌انگیزی داره. دلم تنگ شده بود برای ذوق کشف کردن موزیسین‌های جدید.
+ پلی‌لیست
نمی‌دونم دقیقا چقدر قدیمیه این موضوع، احتمالا برمی‌گرده به شش هفت سال پیش، ولی جزو معدود فانتزی‌هایی هست که برای من مونده. این شکلی که دوست دارم وقتی از این‌جا رفتم، توی شهری که می‌رم یه کافه یا رستوران خلوت پیدا کنم که پیانو داشته باشه، و بهشون بگم یه روز از آخر هفته‌ها رو بدون این‌که پولی بگیرم می‌رم و پیانو می‌زنم براشون. دوست دارم جای آروم و کم‌نوری باشه. شاید باعث بشه کم‌کم افراد بیش‌تری اون روز بیان اون‌جا تا پیانو زدنم رو ببینن، و منم به مرور ترسم بریزه و بتونم همون‌جوری که تنهایی پیانو می‌زنم توی جمع بزنم.
تصورش خیلی خوشحالم می‌کنه.
