آذر ۱۴۰۳

یه چیز جالب اینه که کلا همه‌چیز ساده‌تر از چیزیه که آدم توی ذهنش تصور می‌کنه. دارم می‌نویسم چون امروز دو بار این‌ خورده توی صورتم.

داشتم در مورد یه رفتاری که بعضی وقت‌ها ناخودآگاه نشون می‌دم توی یوتیوب سرچ می‌کردم امروز، و تقریبا امیدی هم نداشتم که به چیز خاصی برسم. سرچ گشتم و گس وات؟ ریخته بود کف یوتیوب :)) سه چهارتاشون رو دیدم و دقیقاااا به ریزرفتارهایی اشاره می‌کردن که من انجام می‌دم. واقعا جالبه که آدم خیلی وقت‌ها این اشتباه رو می‌کنه که فلان چیز منحصر به خودشه و توی تجربه‌ش تنهاست، و وقتی یکم می‌ره دنبالش یا تصادفا توی حرف‌های بقیه در موردشون می‌شنوه می‌فهمه که نه، انگار چیز مشترکیه. 

یا مثلا کلا من تقریبا همیشه می‌دونستم که پاییز و زمستون یه بلایی سرم میارن، ولی نمی‌رفتم پی‌اش رو بگیرم. امروز رفتم سرچ کردم و می‌بینم که به‌به، همه‌ی علائم seasonal affective disorder رو دارم، و یه سری راه‌حل هم گذاشتن برای این‌که مقابله کنی باهاش. حالا نمی‌دونم چقدر قراره دقیقا انجام دادنشون تاثیر بذاره، ولی واقعا آدم می‌مونه که چرا این همه وقت نمی‌رفت یه پیگیری کنه که چه خبره.

من واقعا تغییرات جالبی داشتم. از کسی که برای کسی جز خانواده‌ش پیانو نمی‌زد برای دوازده سال رسیدم به کسی که می‌شینه توی کافه پیانو می‌زنه و هیچ استرسی نمی‌گیره. و کلا به اندازه‌ی قبل فراری نیستم از این‌که گاهی در مرکز چیزها باشم. به شکل جالبی هم با این‌که سرم به شدت شلوغه، حس می‌کنم که ظرفیت هندل کردن چیزهای بزرگ‌تری رو دارم هنوز. انگار بعد از یک سال این سبکی زندگی کردن، دیگه برام عادی شده و این‌ شکلی‌ام که اوکی، مرحله‌ی بعدی رو بدید بهم :))

استوری‌های پیرمردم رو می‌بینم و این شکلی‌ام که تحمل کن مرد، زود میام و میام کنسرتت. واقعا یکی دیگه از نکات جالب اینه که یه آبسشن‌هایی رو از نوجوانی برمی‌داری و میاری توی بزرگ‌سالی و هنوز هم برات همون‌قدر هیجان‌انگیز هستن. یعنی من یه بار ۱۲ تیر ۹۷ پست شمیم رو دیدم که این مرد توی یخ‌ها داشت پیانو می‌زد، و از اون موقع برای هر آلبومش به اندازه‌ی همیشه ذوق دارم، و تقریبا برای هر آهنگش یه فضاسازی ذهنی دارم.

آره خلاصه.

از کنار شومینه.

امروز نشسته بودیم توی سایت با لیلا ناهار می‌خوردیم، و داشت می‌گفت باورش نمی‌شه من با سپهر هم‌خونه‌ام :)) حرفش کاملا منطقیه، ولی به رسم ادب پرسیدم چطور و گفت حس می‌کنه توی همه‌چیز ۱۸۰ درجه با هم فرق داریم، که باز هم داره درست می‌گه. فکر کنم تنها وجه مشترک من و سپهر که به ذهنم میاد این هست که دوتامون واقعا افراد تلاشگری هستیم. در واقع به این خاطر این موضوع رو پیش کشیدم که به این اشاره کنم که این بچه به شدت از این تفکرات و ایده‌های استیو جابزی داره. روزی نیست که بیاد توی خونه و نگه بیا فلان استارتاپ رو بزنیم، فلان چیز را بیاریم بالا و فلان. یه بار داشتیم حرف می‌زدیم، و تلاش کردم بیش‌تر بفهمم دقیقا توی مغزش چه خبره. داشت می‌گفت تو به چی راضی می‌شی؟ مثلا این که مثل کیانوش ماهی n تومن حقوق بگیری کافیه برات؟ من این‌جوری بودم که آره کاملا، و اون می‌گفت بابا، من چیزهای خیلی بزرگ‌تری توی ذهنمه. با توجه به تلاش این بچه و باهوش بودنش، تقریبا مطمئنم که قرار هم هست بهشون برسه، و صرفا انگار این مسیری نیست که من علاقه‌ای داشته باشم که برم.

من همیشه به جمله‌ی زیر عنوان وبلاگ مینا فکر می‌کنم. "می‌میریم و دیگه نیستیم. این خودش خیلی عجیبه." واقعا فکر کردن بهش عجیبه برام. نه ترسناک یا حس دیگه‌ای، صرفا عجیب. که یه روزی من با همه‌ی فکرهام، همه‌ی علاقه‌مندی‌هام و با تمام چیزهایی که توی همه‌ی اون سال‌ها توی کوله‌م گذاشتم می‌رم، و واقعا هیچ اتفاق خاصی هم نمی‌افته. این بهم کمک کرده که همیشه یه نمای big picture از زندگی داشته باشم، و تا حد خوبی مرزهام رو هم کشیده. وقت‌هایی که زیاد تحت فشارم (تقلب: تقریبا اکثر وقت‌ها)، می‌دونم که واقعا اون‌قدر نه مهمه، و نه اون‌قدر سخته، و سعی می‌کنم توی روند زندگی حلشون کنم و حتی اگه شده ازشون لذت ببرم. یا وقتی می‌گم دوست ندارم overwork کنم و ترجیح می‌دم به جاش یکی دو بعد فعال دیگه توی زندگیم داشته باشم، برای اینه که حس می‌کنم اگه سال‌های آخر برگردم و فکر کنم، خیلی بعیده به این فکر کنم که کاش بیش‌تر کار کرده بودم و چیز بزرگ‌تری ساخته بودم. ولی شاید به این فکر کنم که کاش به بچه‌هام بیش‌تر توجه کرده بودم مثلا، یا بیش‌تر سفر رفته بودم. همچین چیزهایی. و نکته‌ی خیلی جالب برام اینه که این دید به شکل جالبی برام در کنار نسبتا جاه‌طلب بودنم ایستاده. گاهی فکر می‌کنم آیا واقعا نمی‌خواستم بمونم این‌جا؟ احتمالا همین‌جا هم واقعا زندگی بدی نداشته باشم، ولی واقعا یه کنجکاوی How far I can go دارم، و به خصوص وقتی به تغییرات نسبتا بزرگ این دو سه سال و تاثیر زیادشون فکر می‌کنم، مثل تهران اومدن و یا این‌جا کار کردنم، به نظرم واقعا منطقی می‌شه رفتن، حتی بعد از خوندن پست "چرا به ایران برگشتیم" کیانوش یا پنجاه بار شنیدن قطعه‌ی "ایران" آرمان :))

همچنان آروم آروم کتاب می‌خونم، و همچنان هم دارم هفته‌ای یکی دو تا فیلم می‌بینیم با هلن. به شکل جالبی به درس‌ها و تمرین‌هام دارم می‌رسم، و قراره یکی دو تا روتین دیگه هم اضافه کنم، و واقعا به نظر میاد بالاخره بعد از کلی وقت به روند زندگیم مسلط‌ام، و در واقع اکثر وقت‌ها حس می‌کنم الان واقعا ظرفیت هندل کردن چیزهای بزرگ‌تری رو دارم.

دو سه هفته دیگه می‌شه یک سال که توی شرکتم. یه رسمی داریم که هر کدوم از بچه‌ها سالگرد ورود یکی براش روی یه کارتی چیزی می‌نویسن. کنجکاوم که ببینم این دفعه قراره چه چیزهایی بخونم. 

عنوانم نمیاد.

اگه زندگی رو یه خط تصور کنی، روزها نقطه‌های تشکیل‌دهنده‌ش هستن. شاید حتی از نقطه هم کم‌تر. یه جایی یاد می‌گیری که روزهای سخت، هر چقدر هم ناراحت‌کننده و طاقت‌فرسا، در نهایت فقط نقطه‌ان، و تو هم بهتره که به اندازه‌ی یه نقطه بودنشون بهشون بها بدی، چون اگه این کار رو نکنی بعدا برمی‌گردی و می‌بینی کل عمرت داشتی برای اون‌ها دست‌ و پا می‌زدی، و اون حال بد رو تبدیل کردی به خط.

امروز صبح که بیدار شدم، هوا خیلی سرد بود و من هم بی‌نهایت خوابم می‌اومد، ولی باید می‌رفتیم مسابقه. رفتم ایستگاهی که باید اتوبوس سرویس می‌اومد، و سوار شدم. توی خواب و بیداری یاد آهنگ‌هایی که هلن شب قبلش از یکی فرستاده بود افتادم، و پلیشون کردم و سرم رو گذاشتم به شیشه‌ی اتوبوس، و خب جالبه. بعضی وقت‌ها که آهنگ‌ها و موزیشن‌ها و فیلم‌های محشری پیدا می‌کنم، احساس بی‌نهایت بودن می‌کنم. که انگار هیچ‌وقت تا وقتی در معرض همچین چیزهایی هستم و شانس گوش دادن بهشون یا دیدنشون رو دارم، چیزی نمی‌تونه شکستم بده. روی ریپیت گوش دادم تا رسیدیم به مسابقه، که اون هم روز جالبی ساخت. مسابقه‌ای که باید با اختلاف اول می‌شدیم رو چهارم شدیم و دو ساعت داشتیم با فربد می‌زدیم تو سر خودمون که چقدر احمقیم. Anyway. از صبح توی ذهنم مونده بود که باید برم چیزهای بیش‌تری از دوست صبحگاهیم گوش بدم، در نتیجه توی اتوبوس موزیک‌ویدئوی یکی از آهنگ‌هاش رو دیدم و متنش رو خوندم، و بعدش موزیک پشت موزیک :))

داشتم می‌گفتم چیزی که من رو من می‌کنه، در واقع از وقتی یادم میاد می‌کرده، این بوده که در دوره‌های مختلف با افراد و چیزهای جدیدی آبسسد می‌شم و توشون غرق می‌شم، و این بی‌نهایت احساس زنده بودن می‌ده بهم. که واقعا من یه چیزی رو حس کردم که فکر می‌کنم هیچ‌کس نمی‌تونه دقیقا مثل من حس کنه اون‌ها رو.

زندگیم به شکل ترسناکی شلوغه این روزها. روزهای هفته شلوغ، و آخر هفته‌های شلوغ‌تر. دیروز خیلی روم فشار آورده بود، ولی الان بالاخره بعد از کلی آهنگ گوش دادن، دوباره حس می‌کنم که قوی‌ام و این‌ها چیزی نیست و می‌گذره، چون در نهایت هم هر کدوم از این روزها یه نقطه‌ان، و شاید کم‌تر، و چرا تلاش نکنم اگر هم قراره خطشون کنم با خاطره‌ها و حال بهتری این کار رو کنم؟

حس می‌کنم بعدا واقعا برمی‌گردم به این روزها، و می‌گم که من این‌جا یک زندگی داشتم. با وجود تنفر نسبی از تهران، و چیزهای کوچک و بزرگ دیگه. و این خوش‌حال‌کننده‌س، چون مدت زیادی دنبالش بودم.

Cancer, Cancer everywhere.

واقعا انگار دارم توی یه رمان یا فیلم عجیب‌وغریب زندگی می‌کنم، انقدر که اتفاق‌های عجیب و صحنه‌های دراماتیک‌ داره.

اصفهان که برگشته بودم، سه روز اول از صبح تا شب با بابام حرف می‌زدم. از همه‌چیز. می‌دونی، خوش‌حالم می‌کنه که وقتی می‌پرسه ازم همه‌چیز خوبه، می‌گم آره، همه‌چیز واقعا خوبه، چون واقعا هم خوبه. غم عجیبی توی دلم نیست، از کسی کینه‌ی خاصی ندارم، و آدم‌هایی دورم دارم که حرف زدن باهاشون خوش‌حالم می‌کنه.

رفته بودیم پیاده‌روی کنار رودخونه، و یه جایی وقتی مامان نشست گفت بیا ما یکم بیش‌تر راه بریم. توی راه رفتن گفت که عمو حالش اصلا خوب نیست و خیلی داره اذیت می‌شه و عمل سختی در پیش رو داره. همه‌ی این‌ها رو در حالی می‌گفت که چشماش خیس شده بود. یه پنج دقیقه راه رفتیم و تلاش کردم بدون بغض بگم، ولی در نهایت هم موفق نشدم و بهش گفتم این‌که مستقیم از عمو خیلی نمی‌پرسم برای اینه که نمی‌تونم بهش فکر کنم. چند روز پیش داشتیم با کلم حرف می‌زدیم از انسان‌هایی که در طول زندگیمون تاثیرگذار بودن، و برای من یکیشون عموم بود. شکل محبت‌ کردنم، این‌که قلبم می‌تپه برای کمک کردن به بقیه و خوش‌حال کردنشون و هدیه دادن به انسان‌ها، همه‌ی این‌ها برام توی عموم ریشه دارن. چطور به این فکر کنم که ممکنه یه روزی نباشه؟ بعد که رسیده بودیم خونه داشتم فکر می‌کردم واقعا چطوری منی که به هر آدم مهمی در زندگیم به صورت دائمی در یادآوری اینم که چقدر دوستشون دارم، به عموم هیچ‌وقت نگفتم. در نهایت ولی امیدوارم. امیدوارم خوب بشه، برگردن، باز هم مثل همیشه بریم رستوران تایلندی، و این بار وقتی برگشتیم خونه‌شون بغلش کنم و بهش بگم.

 

احتمالا آخر این ماه پروموشن بگیرم. می‌دونی، بعضی وقت‌ها یادم می‌ره که چقدر توی این نه ماه زیاد یاد گرفتم. یادم می‌ره که روزهای اول وقتی بچه‌ها با هم حرف می‌زدن، از هر پنج تا کلمه چهارتاش رو توی عمرم نشنیده بودم. از اون وضع رسیدم به الانی که با علی و حیدر شوخی‌های تکنیکال می‌کنم، می‌تونم ایده‌پرداز و خلاق باشم، و می‌فهمم که کم‌تر عجیب به نظر میام. دو سه هفته پیش رضا داشت به شوخی می‌گفت پرهام، تا حالا به اندازه‌ی یه short int این‌جا حرف زدی؟ یعنی ۲۵۶ کلمه :))) دو سه روز پیش حیدر می‌گفت از اون روز انگار شکوفا شدی. حق داره، چون مغزش رو می‌خورم تقریبا.

 

هنوز هم بعضی وقت‌ها به این‌که آیا واقعا دوست دارم برم یا نه فکر می‌کنم. با توجه به آبسشن کنونی من به شعر و موسیقی ایرانی و این‌که هیچ روند نزولی هم توش نمی‌بینم، بعضی وقت‌ها ترس توی دلم می‌اندازه. ولی داشتم چند وقت پیش فکر می‌کردم به صورت کلی من مشکلی با چرخ‌دنده‌ی سیستمی بزرگ‌تر بودن ندارم، ولی ترجیح می‌دم اون سیستم درست باشه و حداقل از بیرون براش ارزش قائل باشم. می‌دونم که می‌تونم این‌جا هم به احتمال زیاد زندگی در رفاهی داشته باشم، ولی نمی‌تونم هیچ‌وقت چشمم رو ببندم به این‌که هر بار می‌خوام از وندینگ‌ماشین مترو آبمیوه بگیرم یه بچه‌ی کوچک داره با حسرت بهم نگاه می‌کنه و اگه خیلی جرئت کنه میاد جلو تا برای اون هم چیزی بگیرم. این‌که هر روز توی راه برگشتن توی مترو با جمع خیلی زیادی از انسان‌هایی که هیچ رضایتی از زندگی توی چهره‌شون نمی‌بینم (و به قول یاسین حق هم دارن) هم همین‌طور.

 

روزهای اول سال داشتم به ضمیر می‌گفتم هدف اصلی امسالم اینه که خودم رو در معرض محتوای خوبی قرار بدم. اون موقع به عنوان یه فرض توی ذهنم بود که احتمالا محتوایی که هر روز باهاش سر و کله می‌زنم خیلی بیش‌تر از چیزی که فکر می‌کنم تاثیر داره توی شخصیت من. و حالا بعد از گذشتن نصف سال، مشخص شده که خیلی درست بوده. هر فیلمی که دیدم و هر کتابی که خوندم یه ردی انداخت روم.

 

یه جا توی کتابش گفته بود: "تهران عزیزم، امجدیه دلم را به لرزه در می‌آورد." رفته بودیم توی کافه، و هی به این جمله فکر می‌کردم. احتمالا به این‌جا و ورزشگاه کنارش فکر می‌کرده. عجیبه. این‌که یه موقعی به یه جایی فکر کنی، و فکر کنی دلت به لرزه افتاده.

بنویس از ما، بنویس.

که یه روز بارون میاد، بارون میاد
زمین خشک سبز می‌شه، گندم در میاد
ازش نون در میاد، نون در میاد
رنگین‌کمون میاد، غصه‌ت سر میاد

این رو سه‌ی اردیبهشت روی یه کاغذ با ماژیک نوشتم و چسبوندم به دیوار اتاقم. یادمه. اون روزها نمی‌تونستم تصور کنم که چجوری ممکنه رنگین‌کمون واقعا یه روز بیاد، ولی بهش باور داشتم، مثل همه‌ی چیزهای تئوریک درستی که می‌دونم و می‌ذارم گوشه‌ی ذهنم تا یادم نره. خرداد سنگین گذشت، تیر نسبتا تاریک و پر از تنهایی. قطعا لحظات شاد داشت، مثل روتین فیلم‌بینی با النا که الان دیگه به پنج ماه رسیده قدمتش و رسما طولانی‌ترین حرکت این مدلی من با یک آدمه، یا کنسرت آرمان که الان دیگه نه ساله صداش همراهمه، یا ویدئوکال‌های مربع زیبامون، ولی داریم از تم روزها حرف می‌زنیم. 
هفته‌ی آخر تیر شد و برگشته بودم اصفهان. شروع کردم به فکر کردن، و در بهترین زمان ممکن کلم یه ویدئو از پانته‌آ برام فرستاد. ویدئو رو هفت هشت بار دیدم، در‌ حالی‌که حتی حرف جدیدی نداشت. فقط چیزی بود که در لحظه نیاز داشتم از منبعی غیر از مکالمات درونی با خودم بشنوم، تا شاید اعتبار بگیره کاملا برام؟ نمی‌دونم. به هر حال. بعدش نشستم فکر کردم با خودم. خیلی زیاد. ابعاد همه‌چیز رو بررسی کردم، اجازه دادم به همه‌چیز فکر کنم، و دیدم که نه، هیچ‌جوره این مود به من نمی‌خوره. من خودم رو با یه سری ویژگی شخصیتی می‌شناسم که انگار مدت‌هاست که در من دفن شده. دفن شده ولی از بین نرفته. چه کنیم حالا؟
این بار مخلوط فکر کردن‌های زیاد و حرف زدن‌های خیلی زیاد با افراد نزدیکم. 
حالا کجاییم؟ اوه، جاهای خیلی بهتر :)) احتمالا بهترین جا در طول یک سال و خرده‌ی اخیر. نه این‌که سراسر شادی باشه. هنوز هم باید چیزهای زیادی یاد بگیرم، و هنوز هم گاهی مچ خودم رو در حالی می‌گیریم که دارم برای خودم چاه جدید می‌کنم. ولی بالاخره بعد از مدت‌ها، احساس می‌کنم کنترل زندگی دست خودمه تا حد خوبی و نه احساساتم. در مواقع بحرانی دارم یاد می‌گیرم چجوری عمل کنم. 
مثل پازل ساختنه. اول که تکه‌ها رو برمی‌داری، کاملا کورکورانه‌س. می‌ذاریش یه جای صفحه، تا ببینی بعدا باهاش چه کار کنی. ولی به مرور که می‌سازی و می‌ری جلو، اون تصویر کلی که داری می‌سازی خودش هر بار یه clue می‌ده که چه تکه‌ای رو باید برداشت و کجا گذاشت. جالبه، نه؟ 
می‌تونم ادامه بدم، ولی فعلا تا همین‌جا بمونه.

 

دنا از سه‌شنبه وارد تیممون شده، و guess what؟ دارم بعد از مدت‌ها یه فردی رو می‌بینم که احتمالا از نظر خجالتی بودن در جمع‌های جدید و سختی ارتباط گرفتن با بقیه هم‌سطح من یا بدتره :))) بغل من می‌شینه و تقریبا هم من دارم آنبوردش می‌کنم که فعالیت جالبیه برای من. من وقتی اضافه شده بودم دو سه ماه جهنمی داشتم این‌جا، از بس چیزهایی که برای بقیه بدیهی بود و من می‌ترسیدم که سوال‌های احمقانه بپرسم و در نتیجه هشت ساعت توی شرکت و چهار پنج ساعت توی خونه تلاش می‌کردم بفهمم چی به چیه، و همیشه به این فکر می‌کردم اگه یه روز شخص دیگه‌ای خواست وارد تیم بشه تلاش کنم یکم این فرآیند رو براش راحت‌تر کنم براش. در نتیجه این دو روز تقریبا این شکلی گذشته که هر نیم‌ساعت اول می‌گه می‌دونم سوالم احمقانه‌س، ولی فلان چیز چیه اصلا؟ و من این شکلی‌ام که نه عزیز دلم، من هم هیچ ایده‌ای نداشتم که این چیه و تو رو خدا سوال بپرس تا می‌تونی :)) داشت می‌گفت براش سخته که هی با آدم‌های مختلف باید حرف بزنه برای گرفتن اطلاعات مختلف و باز هم می‌فهمیدم چی می‌گه، به عنوان کسی که بعد از نه ماه تازه چند وقته از درجه‌ی بی‌نهایت weird به weird رسیده و می‌تونه ارتباطات بهتری با بقیه بسازه توی شرکت.

 

داشتم به ریحانه می‌گفتم دنبال یک کافه‌ی پیانودار می‌گردم توی تهران، و گفت کافه امجدیه داره. امجدیه توی ذهن من گره خورده بود به صدر. یادمه که همیشه می‌گفت اولین بار که یه مسابقه‌ی فوتبال رو از نزدیک دیده ورزشگاه امجدیه بوده و از همون‌جا شیفته‌ش شده. اسم کافه رو سرچ کردم، و دیدم پیانو داره واقعا. رفتم پایین‌تر، عکس‌های صدر توی کافه. انگار پاتوقش اون‌جا بوده. باورم نمی‌شد همچین مکانی توی تهران بوده و من تا الان پیداش نکرده بودم :)) دو سه روز بعدش داشتم به کلم می‌گفتم، و بهش از ایده‌ای گفتم که قبلا این‌جا هم در موردش نوشته بودم و این‌که چقدر جالب می‌شه اگه بتونم انجامش بدم واقعا. تصورش هم زیباست.

این‌ها رو دارم توی پرواز برگشت از مشهد می‌نویسم. اولین مسافرت تنهایی که رزرو هواپیما و هتل و همه‌چیزش رو خودم انجام دادم، و شد یکی از بهترین مسافرت‌هام. احتمالا همیشه یادم می‌مونه پرسه زدن توی شهر کتاب با یاسین و مبینا و پرنیان رو، به هم‌دیگه کتاب هدیه دادن رو، نشستن توی کافه و گربه‌ی مزاحم رو، قدم زدن توی سجاد رو، شله‌ی مشهدی رو و گوش دادن به شماعی‌زاده توی خیابون‌های مشهد ساعت ۱۲ شب رو. 

 

سر شام مبینا و پرنیان داشتن از این‌که خیلی تغییر کردم می‌گفتن. این‌که زیاد شوخی می‌کنم و خودم مکالمه شروع می‌کنم و چیزهای دیگه. برای خودم هم این‌ها تازه‌ و جالبه. اگه بخوام دقیق‌تر توصیف کنم، انگار در حال حرکت به سمت ورژن پخته‌تری از دو سه سال پیش خودم باشم. کلم توی پستش گفته بود یه جا دیده که داره به آینده فکر می‌کنه و خشکش زده. به عنوان شخصی که چند ماه زندگی رباتی داشته، به این معنی که در هر لحظه فقط کاری رو که اون موقع لازم بوده انجام می‌داده و هیچ تصوری از آینده نداشته، کاملا می‌‌فهمیدم. دوباره انگار شوقم برای همه‌چیز داره برمی‌گرده، و این هولم می‌ده به جلو. 

 

هفته‌ی پیش مهدی از سر آموزش به یکی با تنبک اومده خونه‌مون. بهش به شوخی گفتم همراهی کن ببینم، و شروع کردم ساری‌گلین رو زدن، و واقعا از این لحظاته که تا آخر عمرت یادت می‌مونه :)) گوشی رو دادیم به سپهر که ضبط کنه و دوباره زدیم و استوریش کردم، و فکر کن، این زن و شوهر احتمالا یه چند هزار ساعتی ساز زدن من رو شنیدن توی این ده یازده سال، ولی هر کدوم جداگونه زنگ زدن و با آب و تاب تعریف کردن و می‌گن برید بیش‌تر با هم تمرین کنید و فلان :)) خیلی دوستشون دارم.

---

 

راستش من فکر می‌کنم ما هیچ ساخته نشدیم برای اینکه چت‌های سال‌ها پیشمون رو داشته باشیم. به نظرم ما آدم‌ها باید با هم صحبت کنیم و وقتی تموم شد و خداحافظی کردیم، بمونیم با همون ته مونده‌ حسی که از اون مکالمه داشتیم. مثل همین ویدیوکال‌هایی که نمی‌تونم ضبطشون کنم. وقتی سند‌های سفت و محکم و تغییر ناپذیر  از گذشته باقی می‌مونه، تو بهشون دسترسی داری و می‌تونی دوباره بخونیشون و گذشته برات تغییر کنه.
گذشته‌ای که «انگار» مونده ولی در واقع فقط از تصوری که تو ازش برای خودت ایجاد می‌کنی، جایگزین شده. به جای اینکه فراموش بشه، به یه دروغ تبدیل می‌شه.
به سلامتی همه‌ی مکالمه‌هایی که داشتیم و جایی ضبط نشدن و یادمون رفته. به سلامتی اون بخش‌هاییش که بعضی موقع‌ها یاد تو میاد و من یادم نیست،  و اونایی که یاد من. به سلامتی همه بخش‌هاییش که هر دو تا ابد یادمون رفته، ولی برای چند لحظه در گذشته، واقعا وجود داشتن و واقعا باعث شدن یک چیزی حس کنیم.

 

از کانال ریحانه.

چون ما ذاتاً تنهاییم.*

صبحم رو با تمیز کردن اساسی خونه شروع کردم. این شکلیه که هر یک ماه یک بار خونه‌ی من و سپهر دیگه به مرز انفجار می‌رسه. اگر دست خودم تنها بود این شکلی نمی‌شد احتمال زیاد، ولی اشکالی هم نداره. از این‌که یک ساعت وقت می‌ذارم و می‌بینم واقعا چقدر چیزها زیباتر می‌شن خوشم میاد.

میزم پریروز اومد. خیلی زیباست، و واقعا فعالیت‌ها رو آسون‌تر کرده. قراره با خریدن یه مانیتور بزرگ زیباتر هم بشه. روی آیپد آهنگ می‌ذارم و می‌شینم سر کارهام. امروز سرش داشتم درس می‌خوندم، که مهدی پیام داد شب میای فوتبال؟ حتی نپرسیدم با کی‌ها؛ در جا گفتم آره.

توی مسیر مثل همیشه سیم ضبط رو داد به من و شجریان گذاشتیم. از اتوبان‌ها و خیابون‌هایی رد شدم که تا حالا ندیده بودم. یک بیست دقیقه‌ای هیچ حرفی نزدیم. آخر شب بهم گفت یکی از چیزهای لذت‌بخش براش همینه که کنار کسایی که باهاشون نزدیکه ساکت باشه، و خب من هم مشخصا.

فوتبال خوش گذشت. مچم به فاک رفت و حتی نمی‌تونم روش راه برم، ولی پشیمون نیستم. بعدش رفتیم یه فلافلی نزدیک اون‌جا که بسته بود. راه افتادیم به سمت خونه. توی راه یک گفت‌وگوی عجیب و عمیق داشتیم. رفتیم پیتزایی سر کوچه. بازم حرف زدیم و پیتزا خوردیم. اون دو قدم راه رو باز با ماشین برد تا دم خونه و برگشت.

یک روز بعد از این‌که داشتم به کلم می‌گفتم انگار همیشه، حتی در شادترین لحظات، سایه‌ی غم هست، واقعا برای دو سه ساعت غم نبود. حتی هاله‌ای ازش هم نبود. تهران بعد از مدت‌ها برام زیبا بود، و حس می‌کردم از اون روزهاست که تا آخر عمرم یادم می‌مونه تک‌تک جملات و لحظه‌هاش رو.

صبح بین تمیزکاری‌هام گفت‌وگوی خوبی با کلم داشتم، و فهمیدم که هنوز هم به صورت کامل از پتانسیل‌هام استفاده نمی‌کنم. ولی قسمت خوب ماجرا اینه که می‌دونم باید در جهت برطرف کردنش چه قدم‌های کوچکی رو بردارم.

به مرور یاد می‌گیرم که بیش‌تر به خودم احترام بذارم‌. با دیدن انسان‌هایی که می‌بینم فعالانه دوستم دارن، راحت‌تر از همیشه از کنار بقیه گذر می‌کنم.

+ تقریبا مطمئنم که سه چهار ماهی هست که در موقعیت‌های استرس‌زا، و یا جاهایی که می‌خوام سریع یه چیزی رو بگم، لکنت می‌گیرم :)) حس خاصی بهش ندارم، ولی برام جالبه که از کجا میاد.

 

* از بیانات امروز استاد در ماشین‌. 

Can you hear the music?

می‌دونی، به صورت کلی فکر کنم یک چیزی که آزارم می‌ده و گاهی عمیقا ناراحتم می‌کنه اینه که چجوری ممکنه خوب یا نزدیک به خوب باشی، ولی همچنان چیزها سخت باشن و نتیجه‌ش بشه این‌که بخشی خوبی از روزها سینه‌ت سنگین باشه. انگار بهش به چشم تابعی نگاه می‌کنم که ورودی خوبی بدی، و بدون هیچ توجهی به چیزی که بهش دادی، خروجی بد بیرون بده. اون موقع هی می‌شینی با خودت فکر می‌کنی که کجای راه رو اشتباه رفتم، و آیا قراره همیشه زندگی باهام رفتار کنه یا نه. یک بار کلم بهم گفت اگر دنبال عدالت باشم توی زندگی کلاهم پس معرکه خواهد بود، و واقعا چیز زیبایی نیست اقرار به درست بودن و پذیرفتنش، ولی به نظر میاد که درسته.

سال قبل سخت‌ترین بود. مبینا نوشته بود که خلاصه‌ی سال براش اینه که ترک خورده، و من کاملا می‌فهمیدم چی می‌گه. عین سنگی که هی داغ و سردش کنی تا تهش بترکه. سیل اتفاقات خوب و بد اومد و من هم همراه شدم، و فکر کنم یک جاهایی حتی وقت نشد حتی درست فکر کنم که چه خبره دقیقا، و نتیجه‌ش این شد که آخر سال توی اتوبوس رفتنه تنهایی و برگشتنه روی شونه‌ی یکی دیگه گریه کردم.

برام بامزه‌س وقتی می‌شنوم از بقیه که شخصیت معماگونه و رازآلودی دارم پیششون از بس حرف نمی‌زنم :)) هیچ‌وقت تلاشی براش نکردم. همیشه از توی جمع حرف زدن و به صورت explicit در مرکز توجه بودن بدم می‌اومده، و برعکس از حرف زدن تک‌ به تک با انسان‌هایی که دوستشون دارم استقبال کرده‌‌ام.

النا برام یک سری اکانت نردطور فرستاد از توییتر دو روز پیش، و دقیقا وقتی فرستاد که من تفریحی نشسته بودم ریاضی ML رو دوره می‌کردم و از چیزهای پیچیده‌ای مشتق می‌گرفتم و واقعا کیف می‌کردم :))) این رابطه‌ی عاشقانه‌ی من و ریاضی واقعا چیز جالبیه. زمستون سه سال قبل، وقتی فهمیدیم دایی باید اون عمل سنگین رو انجام بده، دنیا روی سرمون خراب شد. اولین بار در شش هفت سال اخیره که چیزی عمیقا و شدیدا تحت تاثیر قرارم داد. از خونه‌ی مامان‌بزرگم که برگشتیم، رفتم توی اتاقم و نشستم گریه کردم. بعدش پا شدم و شروع کردم به یاد گرفتن مشتق، و هنوز یادمه که چه شکلی غرق شده بودم. شباهت خوبی به دو روز پیش داشت.

از کلم پرسیده بودم که آیا بهار تهران به همون زیبایی هست که باید باشه، و الان گفت بله. خوش‌حالم. خیلی مطمئن نیستم از این‌که زیباییش قراره من رو یاد دو سال پیش بندازه و باز ناراحتم کنه یا ازم آدم خوش‌حال‌تری بندازه، ولی به هر حال بهار زیباست. نور روز هست، از یک جایی پیراهن و تی‌شرت پوشیدن هست، احتمالا بیرون رفتن‌های گاه و بی‌گاه باشه، و شاید چیزهای دیگه‌ای که ازش خبر ندارم.

همچنان بدون پیانو انگار یک عضو از بدنم رو از دست دادم. ولی یک چیز جالب برام اینه که سر این‌که از دستش داده باشم اصلا غصه نمی‌خورم، چون کاملا مطمئنم که در موقعیت مناسبش بهش برمی‌گردم. هیچ شکی توش ندارم. دیروز یک ویدئو دیدم از بررسی Can you hear the music، و نمی‌تونم دقیقا چجوری توصیف کنم، ولی خوش‌حالم که هنوز ارتباطم با موسیقی انقدر عمیقه. با ضمیر داریم یه دوره از فراستی می‌بینیم، که دقیقا محشره، و این هم خوش‌حالم می‌کنه. یک جایی داشت می‌گفت دیدن هر چیزی مثل نگاه کردن به یک جنگل می‌تونه باشه. اگر تک‌درخت رو ببینی، مفهوم جنگل و زیباییش رو نمی‌فهمی، و اگر کل اون جنگل رو ببینی و توجه به تک‌درخت‌ها نکنی هم باز جواب نمی‌ده. یکی از جالب‌ترین چیزهایی بود که این چند وقت شنیدم. 

در راستای همین ارتباط با هنر، داشتم به زن‌دایی می‌گفتم که اروپا، اروپا و اروپا :)) فکر می‌کنم تصورم از خودم در اروپا مثل پول داشتنم می‌شه. قبلا فکر می‌کردم که اگر جایی کار کنم، خیلی خوب خرج می‌کنم. ترکیب خوبی از پس‌انداز و به خود رسیدن و تفریح، و دقیقا همین شکلی بوده. در مورد اروپا داشتم می‌گفتم انقدر اون بخش هنری شخصیت من و میل بهش قویه به شکل طبیعی و نه ادایی‌طور، که شکی ندارم بودنم مساوی می‌شه با سفرهای زیاد، دیدن نقاشی‌های زیاد و کنسرت‌های زیادتر. 

یک سری تصمیم واقعا سخت و شجاعانه باید بگیرم، و تا الان هی عقبشون انداخته‌ام. 

می‌دونی، فکر نکنم از حدود یک سال قبل روزی بوده باشه که من به نیما فکر نکرده باشم. واقعا تنها جایی هست توی کل زندگیم احتمالا که واقعا من شخص بی‌شعور و بی‌ملاحظه بودم، و خودم هم کاملا بهش آگاهم. دیروز داشتم می‌گفتم دارم به این فکر می‌کنم که توی این چند روز باهاش قرار بذارم، یک بار به شکل اساسی و درست ازش عذرخواهی کنم، و ببینم آیا تمایلی به دوستی مجدد با من داره یا نه. فقط برای این‌که بدونه هیچ‌وقت از یادم نرفت این‌که دوستی باهاش چه شکلی بود و چه شکلی رنگ دیگه‌ای به دنیام می‌داد. امیدوارم که موفقیت‌آمیز باشه، ولی نبود هم درسیه که هیچ‌وقت همچین ارتباطی رو فدای چیزی نکنم.

همیشه گفته‌ام که من الگوی خوبی برای پدر بودن دارم. هیچ‌ تغییری به ذهنم نمی‌رسه که باعث می‌شد بابام پدر بهتری برای من باشه. هفته‌ی پیش عکس دسته‌جمعیمون جلوی ال‌گلی رو بدون هیچ مقدمه‌ای یواشکی وسط هال بهش نشون دادم. یه نگاه با تعجب کرد بهم، گفت تبریز؟ سر تکون دادم، و چشماش برق زد. قشنگ این شکلی که پسر خودمی :))) وقتی که من عقیدتی راهم رو کج کردم، بابا کسی نبود که تلاش کنه من رو عوض کنه. همیشه قبولم داشته، و در عین حال هیچ فشاری برای هیچی بهم نیاورده. دیروز که داشتم بهش از اپلای می‌گفتم، می‌گفت برو MIT، و من واقعا فکر کردم داره شوخی می‌کنه، ولی جدی بود :)) می‌گفت چرا فکر کردی از کسایی که می‌رن اون‌جا چیزی کم داری و نمی‌تونی. من که نمی‌رم MIT، ولی این‌که کسی این شکلی قبولت داشته باشه واقعا زیباست. بابا بهم یاد داد بلندپروازی باشم که جای آسمون به جاده نگاه می‌کنه.

بسیار پست درهمی شد، و کاملا تجلی حال این روزهای من که تقریبا هر ساعت در تردد بین غم و شادی‌ام.

امیدوارم ۱۴۰۳ مهربون‌تر باشه.

پاییز تو سر می‌رسد، قدری زمستانی و بعد؟

هفته‌ی پیش خواستم به سنت یک روز قبل از تولدم پست گذاشتن پایبند بمونم، ولی دیدم که پایبند بودن به روتینم با کلم برام مهم‌تره، در نتیجه بریم که داشته باشیم.

زندگی عجیبی دارم. بعضی وقت‌ها به آدم‌های اطرافم نگاه می‌کنم، و از خودم می‌پرسم چی شد که تونستم همچین کالکشنی از آدم‌های زیبا رو دور خودم نگه دارم، ولی کمی که عمیق‌تر فکر می‌کنم، می‌بینم حداقل این دفعه دیگه تصادفی نیست. نمی‌دونم دقیقا چه شد، ولی از یک جایی من آدم مایه‌گذارتری شدم برای روابطم. تلاش خاصی هم به صورت explicit نکردم حتی. هر کدوم از این آدم‌ها یک گوشه‌ای از قلبم رو دارن، و تو توی این موقعیت معمولا به این فکر نمی‌کنی که انرژی بذاری یا نه. و یک جاییش هم از این میاد احتمالا که از وقتی یادم میاد در روابطم در اکثر اوقات قدردان بوده‌ام. اگر کسی نزدیک باشه بهم احتمالا به این حتی فکر هم نمی‌کنه که آیا حواسم بهش هست و دوستش دارم یا نه، از بس خودش و بقیه رو اسپم می‌کنم از احساسم بهش و اهمیتش برام.

یکی دیگه از فاکتورهای مهم این روزها سر کار رفتنه. هنوز کمی insecure هستم، ولی می‌دونی، من از ته قلبم این کار رو دوست دارم. باورت نمی‌شه که چقدر برای این کار و این فیلد ساخته شده‌ام، و حتی برای جایی که توش کار می‌کنم. چند روز پیش برای تولدم بچه‌ها هر کدوم روی یک کارتی یک جمله یادگاری نوشتن و دادم بهم. مهدی گفته بود خوش‌حاله که من توی تیمشون هستم، و کیف داد، چون مهدی با اختلاف نردترین آدمیه که تا حالا دیدم. آرش گفته بود ایشالا بعد از این‌جا گوگل، که جالب بود، چون تا چند روز فکرم درگیر این بود که آرزوی خوبیه یا نه، و دیدم که برام مهم نیست. خیلی وقته که آخر مسیر رو انداخته‌ام دور، و صرفا در حرکتم. هنوز مثل یک بچه ذوق و عطش دارم برای یاد گرفتن و بلعیدن چیزهای جدید، و هر چی فکر می‌کنم هدفی جز یاد گرفتن چیزهای بیش‌تر هم به ذهنم نمی‌رسه. علی گفته بود از جوونی‌ام لذتش رو ببرم، و خب توصیه‌ی پیر فرزانه‌طور و جنرالیه، ولی الان حس می‌کنم که دارم بهش عمل می‌کنم. یعنی فکر کن، من امروز صبح تصمیم گرفتم که برم سفر، و الان نشسته‌ام توی اتوبوس.

توی این سه ماه فکر کنم پنجاه بار به کلم گفته‌ام که عجب سالی بود. این‌جا هم بگم که عجب سالی بود. اتفاق پشت اتفاق. بعضا دهن‌سرویسی پشت دهن‌سرویسی. تهش؟ خیلی بزرگ شدم. شاید زودتر از چیزی که باید، ولی چه اشکالی داره؟ چند شب پیش مهدی سر یک مکالمه‌ای ازم پرسید که پشیمونی؟ گفتم نمی‌دونم، سوال سختیه. گفت پس نیستی، یا اگر باشی هم در آینده نخواهی بود، که اگر بودی نمی‌گفتی سوال سختیه. و فکر کنم درسته.

می‌دونی، یک چیز خیلی جالب دیگه اینه که من الان واقعا نمی‌دونم قراره چه کار کنم. از صد در صد می‌رم رسیده‌ام به این‌که ببینیم چی می‌شه، و واقعا خودم هم نمی‌دونم چی می‌شه. قطعا قرار نیست اگر بنا به ادامه‌ی تحصیله در این محیط مسموم بمونم، ولی نمی‌دونم غیر از اون می‌خوام چه کنم. رفته بودم اصفهان، و به بابا و مامان نگاه می‌کردم و به این فکر می‌کردم که من دقیقا از ته قلبم این دو انسان رو دوست دارم. چرا باید بذارم برم یک جایی که به زور هر یک سال یک یار ببینمشون؟ چی واقعا انقدر ارزش داره؟ نمی‌دونم.

امروز که زن‌دایی در رو به روم باز کرد، بلافاصله بغلم کرد. برای اولین بار، و نمی‌دونی چقدر چسبید. زن‌دایی نقش عجیبی داشته توی این پنج شش سال توی زندگیم. روز اولی که اومده بودم تهران پیام داد بهم، و گفت کف خیابون هم که بودی زنگ بزن، من میام جمعت می‌کنم و حتی نمی‌پرسم چرا، و این به نظرم نمای خوبی از رابطه‌ی من و زن‌داییه. که انگار همیشه پشتت گرمه به یکی، حتی اگر همیشه ازش کمک نخوای.

همچنان زندگی جالبه.

به خاطر قدم‌های سمت انتهای تونل*

قراره پست درهم، بی‌نظم و طولانی‌ای باشه. فقط می‌نویسم تا خاطرات و فکرهام دفن نشن.

 

بالا و پایین زیاد دارم، و چیز زیبا و دلچسبی نیست، ولی می‌دونم که احتمالا مختص همین دوره‌ هست و بهتر می‌شه. این چند وقت خیلی حرف زدم. با افراد زیادی و در مورد موضوعات مختلفی. آدم‌ها خصوصی‌ترین خاطرات و تجربه‌هاشون رو بهم گفتن تا حس کنم تنها نیستم و درک می‌شم، و خب هر کسی به یه شکلی یه جای دیگه‌ای توی قلبم پیدا کرد. روز اولی که رسیدم دانشگاه، هادی اولین کسی بود که نزدیک بود و پیشش شکستم. هادی مذهبیه، و می‌دونم در مرحله‌ی اول به صورت کامل مخالف چیزی بود که ازش داشتم تعریف می‌کردم، ولی بهم گفت که درکم می‌کنه. سر کلاس مراقبم بود، بعدش مراقبم بود، و همه‌جا باهام بود. با مهدی خیلی حرف زدم. با النا حرف زدم. با زن‌دایی حرف زدم. گفت یک سوال خصوصی بپرسم، گفتم آره، پرسید، و بعد گفت حالا بذار من هم یک چیز خصوصی بهت بگم، و از رابطه‌ای قبل از دایی گفت که اطمینان دارم هیچ‌کس جز خود دایی نمی‌دونه ازش، و این‌که بعد از اون در وضعیت کاملا ضعیغی پیش دایی اومده بوده و چقدر خوش‌شانس بوده که دایی فرد محشری از آب در اومده. از زیباترین پیام‌های این چند وقت رو از سپهر گرفتم و هنوز گاهی بهش برمی‌گردم. کلم بهترین دوست بود و نمی‌دونم دقیقا چند بار نجاتم داد. داشتم می‌گفتم که دوران دانشجویی اولین دوره‌ای بود که خودم به صورت داوطلبانه ارتباط مختلف رو شروع کردم و ساختم، و انگار الان موقعی بود که محصولش رو برداشت کنم. که تنها نبودم و هر طرف می‌رفتم ساپورت می‌شدم. نمی‌دونم رد زخم‌هام قراره کامل خوب بشن هیچ‌وقت یا نه، ولی توی این شک ندارم که در مسیر خوبی‌ام و قراره باز خوب بشم.

---

روز اولی که از یکتانت تماس گرفتن و به مصاحبه‌ دعوت شدم تقریبا اطمینان داشتم که قرار نیست به جای خاصی برسه. مصاحبه‌ی الگوریتم بود و من چندین بار سر الگوریتم ضربه خورده بودم و دلیلی هم نداشت که این دفعه خیلی فرقی داشته باشه. ولی خب مصاحبه‌ی اول رو خوب دادم و دو هفته بعدش رفتم بعدی. رفتم مصاحبه‌ی بعدی با این تصور که قرار نیست الگوریتم باشه، و این دفعه یه ماژیک و تخته بهم دادن و این دفعه دیگه با سوال الگوریتم بمباران شدم :)) حس می‌کردم باز هم خوب دادم نسبتا، و خوب داده بودم. رفتم مصاحبه‌ی دیتا، و یکی از خفن‌ترین‌ آدم‌هایی که کلا توی این حوزه توی ایران دیدم روبروم نشست و ازم سخت‌ترین و زیباترین سوال‌هایی که دیده بودم رو پرسید، و انقدر از وقتی شروع به خوندن توی این حوزه کرده بودم عمیق و خوب و اصولی پیش رفته بودم که احتمالا همه رو درست جواب دادم. اومدم بیرون و در آسمون باز شده بود انگار. نشستم توی تاکسی و توی راه دانشگاه با کلم حرف زدم و یک عکس از شیشه‌ی بارون‌خورده گرفتم که احتمالا چندین سال بعد بهش باز برگردم و یادم بیاد این روزها رو.

فردا که توی سایت نشسته بودیم بهم زنگ زدن، و گفتن که باز هم قبول شدم و باید برم HR. خوش‌حال‌ترین انسان روی زمین بودم. عصرش رفتیم با کلم بیرون، و قرار شد برام کادو بگیره. رفتیم چتر، و پرسید رمان می‌خوام یا چیز فلسفی‌طور. یاد Grace افتادم که رفت روی صندلی و از تامی پرسید Happy or Sad? :)) گفتم فلسفی، چون دنبال معنی‌ام باز. بعدش رفتیم میدان آزادی، و بعدش با علی رفتیم سگ‌پز شریف. کلم خودکار گرفت و عنوان پست* رو برام توی کتاب نوشت. آخر شب داشتیم شوخی‌ می‌کردیم که جالب می‌شه بعد از سه تا تکنیکال توی HR رد بشم. اولش شوخی بود، ولی کم‌کم فهمیدم که با اختلاف استرسی که دارم برای منابع انسانی تجربه می‌کنم از همه‌ی تکنیکال‌ها بیش‌تره. چون مثل همیشه متنفرم از پرزنت کردن خودم و هر گونه موقعیتی که لازم باشه روی چیزها در مورد خودت اغراق کنی. ولی مصاحبه‌کننده خیلی مهربون و زیبا بود و سوال‌هایی پرسید که لازم نشد هیچ چیز عجیبی بگم. پرسید چرا این‌جا، و حتی لازم نبود فکر کنم و جواب براش پیدا کنم. می‌دونستم چرا این‌جا. دو روز بعدش باز زنگ زدن و تمام شد. بعد از رد شدن توی چند جای کوچک و بزرگ، قراره بهترین جایی که می‌شه کار کنم و هر روز با عددها سر و کله بزنم. اگر کسی دو ماه پیش بهم می‌گفت عمرا باورم می‌شد، ولی خب به قول کلم قشنگیش هم همینه.

روزی که خونه‌ی دایی بودم، داشتم برای زن‌دایی تعریف می‌کردم که دو تا مصاحبه‌ی تکنیکال آخر واقعا حالم خوب نبود، ولی هر بار می‌رسیدم پشت در شرکت به خودم می‌گفتم هر چی شده رو بریز دور، کلی تلاش کردی تا دقیقا به همین‌جا برسی، و حیفه الان بزنی زیر همه‌چیز. و در نهایت من سوال‌های الگوریتمی رو حل کردم که در بهترین حالتم هم نمی‌تونستم حل کنم، و انقدر مسلط بودم توی مصاحبه‌ی دیتام که خودم هم باورم نمی‌شد. و داشتم می‌گفتم که از خط قرمزهام نگذشتم هیچ‌جا. گریه کردم و تمرین نوشتم توی سایت. گریه کردم و درس خوندم. ولی خوندم. خوندم و الگوریتمی که ازش مثل سگ می‌ترسیدم شد بهترین امتحان میان‌ترمم. زن‌دایی گفت عجیب قوی‌ای، و می‌دونم که واقعا قوی‌ام. مهدی اون روز داشت می‌گفت که هر دفعه پشماش می‌ریزه که چجوری دارم آروم آروم می‌گذرم، و گفتم خودم هم، ولی خب گزینه‌ی دیگه‌ای هم نیست. هست، ولی برای من نیست. نمی‌خوام گیر کنم وقتی می‌‌دونم به احتمال خوبی چیزهای زیبایی توی راهه.

---

داشتم به کلم می‌گفتم که چند ساله دوست دارم سه‌تار یاد بگیرم، و پیشنهاد داد که خزان رو فعلا بده به من. یک شب آوردش خونه و کوکش کرد و بهم داد، و نمی‌دونم، انگار چیزی بوده که جاش توی زندگیم خالی بوده. خیلی عجیبه. نت‌ها رو روش پیدا می‌کنم، و هر بار از شنیدن صداش حیرت می‌کنم. قراره فعلا کلم باهام کار کنه و یکم دیگه برم کلاس.  

یک روز وسط سایت مهدی بهم یاد داد که ریتم لنگ چیه. یکی از تفریح‌هام این شده که به آهنگ‌های ایرانی گوش می‌دم و تشخیص می‌دم که لنگ‌ان یا نه. وسط همین چیزها بود که به پالت رسیدم و الان کاملا دارم در پالت غرق می‌شم. هر آلبومش رو دارم هزار بار گوش می‌دم و می‌رم جلو. 

---

با سامان و سپهر قرار گذاشته بودیم که اگر من رفتم یکتانت، سامان رفت تپسی، و پروژه‌ی سپهر هم توی نوبیتکس اول شد بریم یه شام به قول سامان اولترا پرومکس :)) و واقعا نمی‌دونم چقدر احتمالش بود، ولی هر سه‌تاش اتفاق افتاد :)) واقعا Golden Trio. دیشب رفتیم بیرون. باز هم سگ‌پز شریف :)) سپهر و سامان هم تایید کردن که مزه‌ی بهشت می‌ده. سلفی خیلی زیبایی گرفتیم و حتی مامان هم قربون‌صدقه‌ام رفت وقتی براش فرستادم. 

یک شب دیگه که رومینا خونه بود و داشتیم با امیرحسین توی میت الگو می‌خوندیم، سپهر همین‌جوری رندوم گفت پاشو بیا این‌جا بخونیم، و امیرحسین گفت باشه، و واقعا نیم‌ساعت دیگه خونه‌مون بود :)) 

رسیدیم به امتحان‌ها. روز قبل از بازیابی مهدی عزیز اصرار داشت که می‌رسه که کلاسش رو بره و به امتحان هم برسه. در نهایت کار به یه جایی رسید که گفتم نمی‌ذارم بری، خودت رو اذیت نکن. شب برش داشتم آوردمش خونه، و تا صبح و تا دم در امتحان داشتیم می‌خوندیم. بعدش به هر کس می‌رسید می‌گفت بازیابی من رو پرهام نجات داد :)) 

دوباره سر امتحان OS برش داشتم آوردمش خونه و تا صبح خوندیم. بینش شجریان می‌ذاشتیم، و با سه‌تار ور می‌رفتیم. 

از این بیرون رفتن و دعوت کردن‌ها خوشم میاد.

---

داشتم به کلم می‌گفتم که گاهی خیلی بی‌معنی می‌شه همه‌چیز. در نهایت به این رسیدیم که اگه دقیقا خیلی عمیق بشی، پیدا نمی‌کنی چیزی. صرفا همینه که زندگی واقعا جالبه، و این آویزون‌ شدن‌های گاه و بی‌گاه به چیزهای مختلف در زمان‌های مختلفه که آدم رو پیش می‌بره.

و می‌دونی، دیدن بعضی چیزها واقعا جالبه. این‌که دارم کسی می‌شم که اگر یک ماه قبل توی لینکدین می‌دیدمش بهش غبطه می‌خوردم. که همیشه عاشق سال بالایی‌های خفنی بودم که به ما راهنمایی‌های با حوصله و خوب می‌دادن، و حالا دارم خودم یه سال‌بالایی خفن می‌شم که کلی با بچه‌های پایین‌تر ارتباط دارم. 
زیباست، نه؟

 

پ.ن: این‌جا قراره سفید بشه به زودی. نمی‌دونم برای چقدر وقت، و نمی‌دونم دقیقا که قراره بعدا چیزی توش بنویسم، یا جای دیگه‌ای بنویسم، یا چی. ببینیم چه می‌شه.

۹۲

برای اولین بار دردی رو می‌کشم که حس می‌کنم از آستانه‌ی تحملم بالاتره یکم.

فقط باشه، که شاید یک روز برگشتم و گفتم این هم گذشت.